Servicebalie

In de supermarkt sta ik contactloos te betalen, als er een eindje verder onrust ontstaat, bij de kassa waar mensen afrekenen die een praatje op prijs stellen. Daar briest een mevrouw. Ze heeft kranig haar en is het niet eens met wat er op de kassabon staat vermeld. Het stukje papier trilt in haar compacte handen. De caissière probeert iets toe te lichten wat ik niet goed kan verstaan, maar de vrouw met het kranige haar is het niet gewend rustig te luisteren en begint feller te briesen. Dan verheft ook de caissière haar stem: “Zeg, ga lekker schreeuwen bij de servicebalie!”
Dat doet de vrouw met het kranige haar meteen. Ze beent erheen en begint daar lekker te schreeuwen.
En ik vraag me af of ik kijk en luister naar de nieuwe orde van de dag. De gevolgen van de oorlog tasten onze welvaart aan en als we minder te besteden hebben, worden onze lontjes korter.
De laatste dagen wordt vaak gezegd dat we hartverwarmend omgaan met de slachtoffers van het geweld, ja, dat we een hartverwarmend volk zijn. Woord steekt zo vaak de kop op dat het aan zeggingskracht verliest. 
Ben je hartverwarmend als je spullen die je niet nodig hebt, en op Koningsdag op een kleedje te koop aanbiedt (`vrijmarkt’) nu naar het oosten van ons labiele Europa stuurt? Ben je hartverwarmend als je geld dat je kunt missen, op een bankrekening stort?
Ja, natuurlijk, echt waar, zeker.
Als het dadelijk minder met ons gaat, laten we dan niet schreeuwen bij servicebalies, maar denken aan de tranen in treinen en de angst in schuilkelders. En dan bescheiden beseffen dat we niets te zeuren en te klagen hebben. Dat is hartverwarmend en maakt ons sterk. Die kracht kunnen we delen. Ook een manier om de wereld beter te maken.