Sfeer

Op mijn (Amerikaanse) cartoonkalender stond maandag een tekening waarop een man te zien is die in een makkelijke stoel zit, met om hem heen een stuk of tien dozen. Hij drinkt een glaasje wijn met visite en zegt dat het een nieuwe service is van het postorderbedrijf: ze sturen je iedere dag iets, en als je het niet wilt, stuur je het terug.
Vaak heb ik de indruk dat het hier in de straat ook het geval is. Iedere dag maakt de pakjesbezorger een ronde met een steekkarretje vol. Er is soms ook een pakje voor mij bij, maar ik probeer mijn bestelgedrag te beperken omdat ik een voorstander ben en blijf van winkels waar je gewoon naar binnen kunt. Bovendien hoef je als je daar weer weggaat, niet te evalueren wat er in de winkel heeft plaatsgevonden, wat na de bezorging van het pakje wel moet (“We stellen uw mening op prijs”).
Toen ik maandag die cartoon zag, hoorde ik op dat moment op de radio dat we er niet op moesten rekenen dat er voor pakjesavond alle bestelde pakjes worden bezorgd. De pakjesbezorgers willen meer geld, wat bijna iedereen wil, en als ze dat niet krijgen, zullen we er van lusten. Ik vat het nu kort door de bocht samen, maar daar komt het ongeveer op neer. 
Maandag was het 25 oktober en ik vond het wat vroeg nu al dreigend te doen over pakjesavond. Het feest boet toch al aan sfeer in en nu komt dat er ook nog bij. Je hebt je best gedaan op een gedicht, maar ja, het is alleen maar dat gedicht: “Het cadeautje komt nog, morgen misschien, de Nabezorgpiet komt in ieder geval binnen een week.” Dat laatste weet ik natuurlijk ook niet zeker. 
Ineens doemen teleurstellende woorden uit mijn kindertijd op. Ik ben op 9 december jarig: “En dat is dan ook voor je verjaardag.”