Sfeer

“Nee, ik ga niet mee naar binnen. Echt niet. Nooit meer.” Heldere woorden die ik uitspreek op het parkeerterrein voor een tuincentrum. Haast ieder tuincentrum vind ik een onverdraaglijke plek. Er zijn uitzonderingen en dat zijn tuincentra waar uitsluitend bomen en planten te koop zijn, en geen onvoorstelbaar lelijke troep waar je in de meeste tuincentra eerst doorheen moet lopen om uiteindelijk terecht te komen bij het doel van je bezoek, het groene leven. Die sobere tuincentra worden echter gedreven door deskundigen die zo deskundig zijn, een en al groene vinger, dat je schuldig voelt als bijvoorbeeld vraagt of een plant het ook doet in de schaduw. Zoiets behoor je te weten en als dat niet het geval is, wat doe je daar dan? Ga alsjeblieft als de bliksem naar de gewiekste concurrent die ook in wansmaak handelt!
Na een tijdje vraag ik me af wat erger is, ijsberend op het parkeerterrein voor een tuincentrum of toch daarbinnen zijn. Oké, toch maar het parkeerterrein. De zon staat er vol op. 
Vanuit het tuincentrum zeurt er zang naar buiten. Onophoudelijk worden levensliederen ten gehore gebracht. Wanneer er een deur opengaat, dringen die ook sterk tot mij door, veel jij, jij, jij, blijf toch bij mij! Die sfeer. 
Ik kijk helemaal niet neer op levensliederen, maar bij een overdosis vraag je je toch af of we wel zo’n gelukkig land zijn als vaak wordt beweerd. Er zijn veel mannen met harde huilstemmen die bruusk in de steek worden gelaten. Waarom dit soort muziek in een tuincentrum? Misschien is er wel enorm over nagedacht. Misschien denken de tuincentrumliefhebbers: gelukkig gaat het met mij nog best redelijk! En kopen ze opgelucht een kilootje lichtpaarse geurkaarsen.