Shampoo

Slim concept: Franse zakenman koopt bij verzendbedrijven pakjes op die om wat voor reden dan ook niet bezorgd konden worden en werden teruggestuurd. Zijn er nogal wat. Alleen al in Europa worden er per maand 150 ton van dat soort pakketjes vernietigd. Niet allemaal dus. Die zakenman verpakt ze opnieuw en verkoopt ze aan mensen die dus niet weten wat ze kopen, maar dat vinden ze spannend. Een beleving!
Groot succes in Frankrijk. Werd dus een heel bedrijf, nu ook in Nederland, dit weekend in Utrecht, in Hoog Catherijne, het opgepimpte stationswinkelcentrum dat nog steeds stralend deprimerend is.
Vaak is de inhoud van zo’n pakket teleurstellend (bijvoorbeeld shampoo), maar dat voorkomt de intense belangstelling niet.
Met grote vreugde denk ik terug aan de standwerkerconcoursen uit mijn kindertijd. Ze worden nog steeds gehouden: het gaat erom wie op de markt een product het best kan verkopen. 
Ik ga er al lang niet meer heen, het komt er niet van, maar destijds wel, met mijn ouders die er zeer van konden genieten.
Mijn moeder keek altijd vrolijk en communicatief. Daarom moest ze vaak naar voren komen. De standwerker drukte haar iets in handen, een onduidelijk ding: “Nou mevrouwtje, vertelt u eens wat u daar vasthoudt.” Mijn moeder was helemaal niet klein, maar toen mocht je nog gewoon mevrouwtje zeggen.
Tijdens die evenementen was er altijd een kraam met in vrolijk papier verpakte pakjes. Behalve de koopman/vrouw wist niemand wat erin zat. Ze werden per drie verkocht: een groot, een middelgroot en een kleintje. De standwerker kwam handen tekort. Iedereen had even, héél even het gevoel een geluksvogel te zijn. 
De behoefte aan die illusie zit nu eenmaal in ons. Houdt ons soms op been.