Sik

De laatste dagen van het oude jaar en de eerste van het nieuwe breng ik onder meer door met een Grote Opruiming van mijn werkkamer. Tussendoor ruim ik natuurlijk ook weleens iets op, maar vaak komt dat neer op het verplaatsen van stapels in de hoop dat die me dan minder opvallen. Dikwijls zeg ik dat ik alles kan vinden wat ik nodig heb, wat niet altijd zo is, maar als ik ergens naar op zoek ben kom ik veel tegen waarvan ik niet wist dat ik het nog had.
Voor de zoveelste keer doe ik een grote hoeveelheid boeken weg. Na mijn vorige Grote Opruiming kwam er een opkoper langs, maar qua boeken zijn die er niet meer. Gelukkig zie je in het straatbeeld hier en daar een boekenkast staan, boeken die je zomaar mag meenemen. Maar je kunt ze er natuurlijk ook in zetten.
Telkens wanneer ik de deur uitga, neem ik twee plastic boodschappentassen vol mee. Ik heb moeite met afscheid van boeken en vol schuldgevoel plaats ik ze in zo’n boekenkast in de open lucht. Het liefst doe ik dat ongezien, ik wil nog even alleen zijn met boeken die hoe dan ook een betekenis voor me hebben gehad. Je kunt helaas steeds minder ongezien doen. Gisteren werd ik gadegeslagen door een lange, dunne man met een artistieke pet op en een sik waaraan hij zorg had besteed. Hij zei lange tijd niets, maar ik voelde dat hij dat wel ging doen. Kwam bij een boek van een jonge Schotse schrijver die ik bewonder. 
“O, dat doet u weg,” zei de man. Sterk voorbeeld van een overbodige mededeling.
“Ja, soms moet je drastische maatregelen nemen,” zei ik, terwijl ik dat een te complexe reactie vond.
“En daar dan later spijt van hebben,” zei de man.
Ik wilde zeggen dat ik steeds minder later heb, maar dat zeg je niet. Ook te complex!