Sinterklaasavond

Sinterklaasgedichten schrijven kan ik niet. Ze komen er wel, maar vraag niet hoe. Om in de sfeer en op tempo te komen pak ik er boeken bij van zéér rijmende dichters. Gisteren Guido Gezelle. In mijn werkkamer staat zijn verzameld werk, twee mooie banden, dundrukpapier. Ik heb er nog nooit één regel in gelezen. De twee delen stonden in de boekenkast van mijn ouders en toen ik een jaar of veertien was, nam ik ze mee naar mijn smalle jongenskamer, benieuwd naar wat het was. Maar mijn moeder kwam vrijwel meteen zeggen dat ze terug moesten, ze zei: “Als we dood zijn, krijg je ze wel.” Ze pakte de twee delen, ik dacht er niet meer over na. Guido Gezelle hoorde bij een andere tijd. Ik was maar een paar momenten nieuwsgierig geweest. Het enige wat me verbaasde was de charmante stelligheid van mijn moeder. Ik nam wel vaker boeken mee uit hun boekenkast, maar dat was nooit een punt.
In april van dit jaar ging ze dood, mijn vader al eerder, en mijn zusjes en ik verdeelden wat er in huis was, ik nam de twee delen Guido Gezelle mee. Gisteren pakte ik ze erbij om in de rijmstemming te komen en toen zag ik dat mijn vader ze gekregen had op 5 december 1948. Dat staat voorin. Zijn naam in zijn heldere handschrift. Gekregen van mijn moeder. Ze werkten in een opvanghuis voor kinderen van ouders die fout waren geweest in de oorlog. Mijn vader: “Die kinderen konden er niets aan doen. Ze moesten toch ergens heen.” Daar werden ze verliefd op elkaar en niet zo’n beetje ook. Mijn moeder gaf mijn vader die boeken op sinterklaasavond. Kostbaar cadeau, maar ja, ze was gek op hem. Het is 68 jaar later. Ze zijn er niet meer. Ik probeer me die avond voor te stellen. Hoe ze naar elkaar keken.