Sirene

Wie is er niet aan gewend aan de sirene die iedere eerste maandag van de maand precies om 12.00 uur wordt getest? Niet op nationale en religieuze feestdagen, want dat zijn nu eenmaal dagen waarop er niets alarmerends kan gebeuren. Op Dodenherdenking trouwens ook niet, maar die dag is in al zijn ingetogenheid al alarmerend genoeg. 
Ik herinner me een leerkracht op de lagere school die tijdens dat alarm altijd woedend zweeg en wanneer het afgelopen was, een wegwerpgebaar maakte. 
Gisterochtend werd op de radio gewaarschuwd: ja, straks is er weer dat alarm, maar het is maar een test. Het heeft niets te maken met de oorlog in Oekraïne.
Ik leef al best lang, maar zoiets had ik nog nooit gehoord en ik vroeg me af of het nuttig was. Zouden er mensen zijn die werkelijk dachten dat Poetin ons nu ook te grazen begon te nemen en zich afvroegen waar de schuilkelders waren? Terwijl ik dit opschrijf, vind ik het ineens geen vreemde vraag: waar zijn de schuilkelders? Voor het eerst dat die vraag in me opkomt.
Misschien zij die mensen er wel echt. Dus die het alarm gisteren serieus namen. Is niet raar. Alles is kwetsbaar geworden, wij allemaal. Als je hele dag de radio of televisie aan hebt, besef je dat iedere seconde. Dat moet ook als je je bij de inktzwarte gang van zaken in de wereld betrokken voelt. 
Soms zeg je: nu even niet, het leven gaat door, dat doet het leven altijd, overal. Maar goed, de sirene roept je tot de orde. Gisteren was het nog een test, hoe het volgende maand zal zijn, we weten het niet.
Als kind dacht ik altijd: stél dat De Vijand op de eerste maandag van de maand precies om 12.00 uur aanvalt, tijdens de test dus, wat dan? Hoe weten we dat het menens is?