Situatie

Ondersteboven raakte ik er niet van, maar ineens besefte ik dat ik nog nooit een cursus heb gevolgd, ook niet schriftelijk. Waarschijnlijk omdat ik het te druk had met van alles waarvoor geen cursus nodig was.
Ik wéét dat er cursussen zijn die mijn leven makkelijker hadden gemaakt. Niet dat ik veel te klagen heb over dat leven, maar bijvoorbeeld een cursus Klusjes In Huis zou niet gek zijn geweest. Of een cursus Communiceren Met Instanties.
Er is een vooroordeel dat zich tussen cursusbijeenkomsten en mij wringt. Ik zie een fel verlichte ruimte voor me met formica tafels en stuurse stoeltjes. Op al die tafeltjes gevouwen papieren waarop de namen van de andere cursisten staan. In de hoek een brakke koffieautomaat.
Onzin waarschijnlijk, maar toch. Ik ben bang dat de wereld buiten de cursusruimte al mijn aandacht opeist en ik net als tijdens mijn leerplichtige jaren aandachtig uit het raam kijk en verhaaltjes ga verzinnen bij wat ik daar zie. Ah, daar is de alarmerende stem van de montere cursusleider: “Meneer Thomas, ik neem dat u die situatie ook kent.” Welke situatie, vraag ik me in wrange paniek af.
Ik moet hier overheen komen. Om bijvoorbeeld serieus na te denken of ik een cursus Weerbaarheid ga volgen. Onze overheid overweegt die in te stellen. De Finnen zijn daar al enorm mee bezig. Daar heet het: Nationale Veiligheidscursus.
Gaat erom wat te doen als het oorlog wordt en hoe je dan de eerste 72 uur kunt overleven. Wat daarna is nog niet duidelijk.
Misschien een andere cursus.
Ben naar de Finse website gegaan. Je leert hoe je eten bereidt zonder elektriciteit en gas. Hoe je de wc doorspoelt als er geen water meer is. Ook zonder dat het oorlog is, lijkt me dat best nuttig.