Slap

Ineens ben ik me weer bewust van mijn lichaamstaal! Normaal helaas nooit zo, maar het komt door de verkiezingstijd. Door de debatten. Deze week was het eerste tussen vooraanstaande lijsttrekkers en gisteren hoorde ik op de radio een deskundige de lichaamstaal van de mannen bespreken, dit keer alleen maar mannen. Vrouwen hebben ook een lichaamstaal, maar een ander soort. Het is nogal wat, onze lichaamstaal.
Gisteren was hier een vrouw op bezoek, een journalist die met me kwam praten over de verhalenwedstrijd van de NPO. Daar ben ik jurylid van. Was maar een kort gesprekje, maar toen ik afscheid had genomen, ging ik meteen mijn lichaamstaal na.
Tijdens het gesprek raakte ik haar hand even aan, niet per ongeluk, nee, ik wilde het belang van iets onderstrepen. Was dat nodig? Maakte ik het niet duidelijk zonder haar even aan te raken?
O ja, ik zei ook dat ik een grote stapel verhalen verwachtte. Met een hand gaf ik aan hoe hoog. Echt waar! Tegen het einde riep ik dat ik bij het lezen van al die verhalen misschien wel iets moet drinken. Slap grapje. En wat deed ik? Ik maakte met mijn rechterhand de beweging alsof ik een glas in mijn handen had, en die beweging maakte in de buurt van mijn mond. Alsof mijn gesprekspartner geen idee heeft van wat dat is, iets drinken, en waar wat je drinkt in gaat, dus niet alleen in een glas, maar daarna in je mond. Ik kan niet zeggen dat ik veel zelfvertrouwen uitstraalde. Misschien maakte ik ook de indruk dat ik een beetje gemarineerd alle inzendingen zat te lezen.
Toen ik haar naar de voordeur had gebracht en we elkaar een hand gaven, hield ik die net iets te lang vast. Na het sluiten van de deur zakte ik van schaamte licht in elkaar.