Slierten

Een van de fijnste openingszinnen uit de Nederlandse literatuur is die van `Het leven is vurrukkulluk’ van de Remco Campert. De titel is ook al zo goed. De spelwijze van vurrukkulluk maakt voelbaar wat het woord wil zeggen. Ik spreek het niet vaak uit, want wil er zuinig op zijn, maar als ik het doe, denk ik aan wat Remco Campert ermee bedoelde: beter kan niet.
Hier is de openingszin: “`Het leven is vurrukkulluk,’ zei Panda.” Wanneer las ik die woorden? Ergens in de eerste helft van de jaren zestig. En ik kreeg meteen zin in het boek en ook in het leven, wat heel wat wil zeggen, want ik was beginnend puber. Wat ik meteen al vermoedde, is dat Panda een meisje was. Jongens heetten zo niet. Ik zag het meisje ook voor me en ook wat voor weer het was (prachtige zon).
Nu panda’s het Nederlands nieuws beheersen, vraag ik me af of er ouders zijn die hun dochter Panda noemen. Vast! Zeker in Rhenen, de gemeente die het brandpunt is van de pandahysterie. Prettig om het nog één keer over de panda’s te mogen hebben. Wu Wen en Xin Ya. Misschien wordt er dadelijk wel ergens een tweeling geboren die zo gaat heten en zit de vader vanavond bij Matthijs of Humberto of Jeroen te blinken.
Wie in Rhenen rondloopt, komt ogen tekort. De panda is overal. Pandalikeur, pandataarten, pandabeddengoed, pandaburgers, ga zo maar door. Uiteraard ook pandaknuffels.
Ik zag ook een pandamuts. Dus dat je om de bovenkant van je hoofd de kop van de panda hebt en daar hangen dan twee dikke slierten die verder niets met de panda te maken heeft, want een panda heeft geen slierten, maar slierten horen nu eenmaal bij dat soort hoofddracht. Als  ik iemand daarmee zie, denk ik niet dat het leven vurrukkulluk is.