Slijpen

Soms blinkt in mij het verlangen topman te zijn. Niet vaak, soms. En ook maar heel even. Maar dan ook een topman tegen wie je u zegt. Dat als ik de werkvloer op loop, men elkaar aanstoot en tintelend fluistert: “Kijk, daar komt onze topman.” Uiteraard straal ik daadkracht en optimisme uit. En iedere toespraak begin ik met: “Mijn speerpunt is beleid.”
Aan dit soort dingen denk ik alleen maar als ik tijd over heb. Had ik gisteren. Ik moest naar Den Haag, mijn auto revalideert in de garage en ik was dus op de trein aangewezen, maar hoorde in alle vroegte al dat ik rekening moest houden met vertraging. Meestal is vertraging iets wat je als treinreiziger gewoon overkomt, maar als je vooraf gewaarschuwd wordt, weet je dat je in een deprimerende chaos terechtkomt. Daar had ik geen zin in. Ik besloot een andere keer naar Den Haag te reizen. Zoiets kan.
Daarom had ik ineens tijd over. Gedachten gaan dan met me op de loop. De treinvertragingen zijn een gevolg van de herfstblaadjes op de rails. Veel treinen kunnen die niet aan. Ligt aan de wielen. Als ik het goed begrijp, zijn die niet rond genoeg. Daarom is er extra personeel ingezet om in de werkplaatsen die wielen weer rond te slijpen. Klinkt als een oud ambacht: wielen rond slijpen. Toen dacht ik dus aan mezelf als topman! Ik hoor me in de lente een toespraak houden tot de werknemers die verantwoordelijk zijn voor de conditie van de treinen. Ik vertel ze dat dat over een paar maanden de herfst aanbreekt en dat je dan weer dat dekselse gedonder met die herfstblaadjes krijgt. Mijn voorstel is de wielen AL IN DE ZOMER te slijpen. Waarschijnlijk zorgt dat voor onrust binnen het bedrijf en moet ik met een leuke bonus vertrekken.