Slok

In een interview met een caféhouder uit Amersfoort lees ik dat hij jaloers wordt als hij de Engelse premier Boris Johnson nu al een pint bier aan zijn liepen ziet zetten. Heb ik ook gezien, op een foto of in het journaal, en dat is inderdaad een aantrekkelijke manier van bier drinken, waarbij ook de grootte van het glas een rol speelt, een pint, lekker formaat. Ook zet hij het glas goed aan zijn lippen, hij is het gewend: de lippen bereiden zich voor op de eerste slok. Ik drink nauwelijks bier, maar heb dat ooit intens gedaan en ik ken de smaak van de eerste slok. Misschien drink je nog een paar glazen, maar wat de eerste slok teweegbrengt, is onherhaalbaar. Als ik nog weleens bier drink, heb ik de neiging het glas na die eerste slok voor gezien te houden. 
De wijze waarop de Britse premier de pint aan zijn lippen zet, onthult dat hij die eerste slok kent en er zich ingetogen op verheugt. Is iets anders dan een pilsje weg klokken, het moet meer dan dat zijn. Er komt nog iets bij: met hoe Boris Johnson met het glas omgaat, viert hij de veranderingen in zijn land. Versoepeling is een te klein woord, bevrijding iets te groot, nee: verandering.
De jaloezie van de cafébaas uit Amersfoort is begrijpelijk. En er is nog iets aan de hand. Je hoort soms mensen zeggen dat het helemaal niet erg hoeft te zijn dat de cafés dicht zijn, omdat je net zo goed thuis kunt drinken. Meestal gevolgd door de onthutsende en oer-Hollandse toevoeging: “Dat is nog goedkoper ook.” Is allemaal waar, maar wat waar is, hoeft niet meteen aangenaam te zijn. Thuis zou de Britse premier de pint vast anders aan zijn lippen zetten dan we hem onlangs in een pub zagen doen. Daar is even een ander leven.