Slordig

Voor de toonbank van de groentespecialist is het even wachten, een kleine rij. Je wacht daar anders dan voor de kassa van de supermarkt, want je raakt in de ban van alles wat de groentespecialist tot groentespecialist maakt.
Achter me staan twee vrouwen die op opgewonden toon een gesprek voeren. De ene kan ik niet goed verstaan, ze fluistert intens, en de andere zegt om de paar zinnen “Het is niet wáár!” Ze spreekt die woorden luid uit, verbazing of verbijstering pompt het volume op. Nogmaals, waarover het gaat, weet ik niet, maar dat luisterende vrouw al een keer of vier “Het is niet wáár!” heeft gezegd, daarmee bedoelt ze niet dat ze de ander niet gelooft. Nee, ze wíl dat het niet waar is, maar het is haast meer dan waar.
Op de toneelschool zeg ik weleens tegen mijn studenten dat het mooie van hun vak is dat wat ze doen op het toneel in principe best ongeloofwaardig gevonden kan worden, maar het toch niet is, want het gebeurt: “Daar zorgen jullie voor, met je woorden, dynamiek en natuurlijk je talent: alles is waar, want jullie publiek maakt die waarheid enorm mee.”
Over wat waar is en wat niet, mag je nooit te slordig denken. Ik heb al vaak geschreven dat wat je bedenkt ook waar is, want je hebt het bedácht. Ik zal nooit zeggen: het is maar een droom. Nee, die droom is een gebeurtenis die zich heeft voorgedaan.
Deze week hoorde ik Thierry Baudet in een debat tegen een non-binair persoon zeggen: “Jij bestaat niet.” Of zoiets. Komt omdat hij maar in twee mogelijkheden gelooft: man en vrouw.
Je snapt dan ook dat hij de leider is van een politieke partij is die in maaltijdboxen handelt met een inhoud die niet overeenkomt met wat er wordt beloofd. Om een centje bij te verdienen.