Slowfood

Waarschijnlijk doet het ons allemaal goed wanneer we het éven niet over eten hoeven te hebben en niets, helemaal niets over eten horen of lezen. Hoeft niet lang te duren, paar dagen, kleine week, zoiets. Ik kom erop doordat ik lees dat stedelingen steeds meer gaan jagen. Is in het westen van het land begonnen, maar het land is klein, het oosten zal inmiddels ook aan de beurt zijn. Met jagen bedoel ik niet haastig leven, nee, de jacht in de vrije natuur, dieren doodschieten. Dat laatste nut kan hebben als het mis is met het evenwicht, maar ik denk dan: laat het over aan specialisten, niet aan verwende uitslovers die aan de rand van het bos met een groot geweer uit de auto stappen en dan gretig om zich heen kijken. Niet zelden met een parmantig hoedje op het hoofd.
Vanwaar deze ontwikkeling? Ontstressen. Daar heb je het weer! Opmerkelijk is dat mensen die hebben ontdekt dat ze moeten ontstressen, dat vaak doen in een omgeving waar ze dan zelf  enorme stress veroorzaken. Kom ik een andere keer op terug, want nu moet ik het over eten hebben. De jacht sluit immers aan bij, wat dan heet, de heersende foodtrend.
Ik citeer de directeur van de Jagersvereniging: `Slowfood, eten met een verhaal, lokaal geoogst; wild is daar het summum van. Zelf geschoten, zelf klaargemaakt, dan zit je toch met een ander gevoel aan tafel wanneer je boodschappen hebt gedaan in de supermarkt.’
Behalve dat ik me afvraag of wild niet iets voor het najaar is, zie ik nogal op tegen `eten met een verhaal’. Gemier over eten zónder verhaal is al erg genoeg. Het verhaal kan ik nu al uittekenen, óók hoe het verteld wordt. Met hemels rollende ogen en een denkbeeldig geweer. Het worden weer latertjes.