Smullen

Toen ik gisterochtend las over het overlijden van Jim Delligatti, de bedenker van de Big Mac, kreeg ik er zin in. Niet in de dood, maar in een Big Mac. Best raar, want het was een uur of zes. Ik lag nog in bed en dat is wat mij betreft niet de plek om aan een hamburger te denken. Maar nu wel. In het bericht over Jim Delligatti stond hoe de Big Mac was samengesteld, en misschien was dat het wel: ik proefde hem. En ik besefte ook dat het lang geleden was dat ik er een gegeten had. Zou je over zoiets heen kunnen groeien?
Jim Delligatti is 98 geworden en at er iedere week een. Wat ik interessant vind is het antwoord op de vraag hoe je op het recept komt. Misschien was hij ontevreden over het aanbod van McDonald en zat hij aan de keukentafel een beetje te mokken. Vervolgens sloeg hij aan het rommelen, schijfjes augurk, plakjes kaas, enzovoort. Ineens was die er, de Big Mac, die op dat moment nog niet een Big Mac heette. Of misschien wel. Geen idee hoe het brein van Jim Delligatti werkte.
Ik voel enige jaloezie. Graag zou ik ook zo’n vondst hebben. Maar ik geloof niet dat ik ooit iets heb bereid dat niet eerder bestond. Als er bezoek is en ik met pindakaas in de weer ben, zegt het bezoek soms: “Wat doe je nou?” Wat ik doe is de boterham pindakaas besmeren, daarover heen een dun laagje sambal oelek, dan zout en peper en tot slot een klein handje gefrituurde uitjes. Mmm, smullen maar! In de vroege ochtend word je er lekker wakker van. Soms doet zich daarna hevige dorst voor (hangt van de avond ervoor af), maar veel water drinken is gezond. Maar ik neem aan dat meer mensen zo’n boterham klaarmaken. Maar hoe onderzoek je zoiets? En waar deponeer ik mijn uitvinding? En de naam?