Sneeuwpret

Alles wat in de krant staat neem ik serieus. Ik lees niet alles, maar over wat ik lees denk ik meestal even na, want niets staat er zomaar, want niets gebeurt zomaar. 
Gisterochtend de berichten over het winterweer van de dag ervoor: 2287 km file. Terwijl ik naar dat getal kijk, vind ik dat er iets door me heen moet gaan. Gebeurt ook. Allereerst natuurlijk voel ik vreugde omdat ik er zelf niet in stond. In die vreugde mengt zich ook opluchting, dezelfde opluchting die me bevangt als ik naar een horrorfilm kijk: zo blij dat er bij mij niet op de deur wordt geklopt door een man met een wit masker voor en een groot vleesmes in zijn hand. 
Is veel, 2287 km. Ook denk ik: stel dat ik wel in een file had gestaan, wat was dan mijn bijdrage aan die 2287 kilometer? 
En dan is er nog een vraag, misschien geen belangrijke, maar ik heb die altijd als ik zoiets lees: wie meet dat en hoe? Staat er een functionaris op de Waalbrug of knooppunt Velperbroek met een meetlint of ander meetinstrument? Ik vraag het me af omdat ik het zo een exact getal vind, 2287 km. Niet: bijna 3000 km. Niemand had dan gezegd `Kan het niet wat preciezer?’. Toch willen ze die vraag voor zijn. Daarom: 2287 km. 
Gek, je leest het en bent het meteen weer kwijt. Niemand zegt later op de dag dat gisteren alle files bij elkaar, o jee, 2287 km vormden. Wat we wel weten dat het aan de orde komt tijdens het jaaroverzicht van het journaal op een van de laatste dagen van december: “Toen was er een eerste winterdag.” Stemmige beelden van sneeuwpret, vallende en vegende mensen en natuurlijk een file: “Met 2287 km file, de langste avondspits ooit.” Misschien wordt er dan een nieuwe winter aangekondigd door Marco Verhoef.