Snel

Toen ik jong was, zeiden me ouders soms iets waarbij ik me niets kon voorstellen, en dat irriteerde me Bijvoorbeeld: `Het leven gaat zo snel.’ Met de toevoeging: `Dat merk je later wel.’ Voor mij was later nog heel ver weg en ik vond dat het leven helmaal niet zo snel ging. Was het maar later! Nu denk ik dat het ontstellend waar is wat ze zeiden. Ook hadden ze het soms over ouderdom en daaraan had ik al helemaal geen boodschap, want ze waren zelf nog zo jong. En ik ook. Bijvoorbeeld over hun ouders, mijn grootouders: dat het erge van oud worden was dat mensen om je heen dood gingen. Daar was ik echt nog niet aan toe. Vandaag herdenk ik twee vrienden die op 1 juli doodgingen. Straks bezoek ik het graf van Karel Glastra van Loon, die negen jaar geleden stierf, 42 jaar. Zijn boek `De passievrucht’ werd beroemd in Nederland en ook een beetje in de wereld. Wie heeft het nog over hem? Wie leest hem nog? En vanavond ga ik naar een zaaltje waar we met wat vrienden Maarten van Roozendaal herdenken. Vorig jaar, 51. Bij hem was het ineens afgelopen. Karel deed er een klein jaar over, hij vier maanden. We zingen wat liedjes van hem, van Maarten dus, praten over hem. Luistert er nog wel iemand naar wat hij schreef, naar die prachtige intensiteit? Mijn ouders zeiden toen niet dat ze ook heel erg jóng konden zijn, mensen die om je heen doodgingen. Daar was ik niet op voorbereid. Nu doe ik net of dat had gekund, me erop voorbereiden. Dat kan natuurlijk niet. Daarvoor gaat veel te veel te snel. Nog steeds ben ik geschokt.