Snikkend

Al een paar dagen zit het Wilhelmus behoorlijk in mijn hoofd. Dus sinds de heer Buma erover begon en hij daar vervolgens voor op zijn donder kreeg. De heer Buma zag graag dat het op school werd geleerd en dat iedereen er ook bij ging staan. De heer Roemer vond het een beter idee als de scholieren We are the World zouden zingen, wat uiteraard humoristisch bedoeld is.
Ik vind de tekst van het Wilhelmus vreemd, maar de melodie rustgevend. Daarom vind ik het niet erg dat die al een paar dagen in mijn hoofd zit. Zit het lied wel vaker, zeker bij internationale sportevenementen waar Nederlandse sporters om de haverklap winnen. Ik ga automatisch staan wanneer het Wilhelmus klinkt. Hier in huis vindt gelukkig niemand dat raar. Ik ga niet eens uit eerbied (als dat het woord is) staan, nee, ik vind het wel iets hebben, een rustgevende melodie en dan lekker staan, een beetje aan niets denken en tegelijkertijd lichte ontroering voelen. Dat laatste is er bij mij immers aan de hand: altijd lichte ontroering. Soms ook zware, maar dan moet ik het volkslied in een buitenland horen. Ik denk nu bijvoorbeeld aan een feest van Nederlandse diplomaten in New York. Daar was ik ook. Op het eind van het feest zong iedereen aangeschoten het Wilhelmus. Snikkend liep ik even later door Manhattan.
Heb ik het Wilhelmus tijdens mijn leerplichtige jaren gezongen? Ik herinner me in ieder geval één keer. Er was iets enorm koninklijks gaande en alle scholieren waren op de Grote Markt in Nijmegen bijeen gedreven. We zongen een stuk of wat Oudhollandse liederen over duinen en de natuur in het algemeen en aan het eind het Wilhelmus. Kon ik dagen op teren! Ik beveel het voorstel van de heer Buma van harte aan.