Soep

Of ik het goed verstaan heb, weet ik ineens niet meer, maar gisteren hoorde ik op het ochtendjournaal dat er dit jaar 6 miljoen kerstpakketten worden uitgedeeld. 6 miljoen? En ook dat werkgevers ongeveer 47 euro per pakket uitgeven, meer dan vorig jaar, want toen was het omstreeks 41 euro. Het gaat goed met ons.
We kennen de geschiedenis van het kerstpakket. In oude en bijna vergeten tijden werden die verstrekt aan arme werknemers met grote gezinnen die niets te besteden hadden, ook met Kerstmis niet. Dan kwam er het pakket. Grote vreugde en dankbaarheid.
Het is populair gebleven, zelfs populairder dan ooit, in een van de rijkste landen van de wereld. Een merkwaardig verschijnsel, maar misschien moeten we het zien als een goedmoedige vorm van folklore. Soms hoor je dat mensen ontevreden zijn over hun kerstpakket en dat lijkt me, wat dan heet, een typisch Nederlands verschijnsel.
Er zijn werkgevers die geen pakket sturen, maar een cadeaubon, want dan, aldus het journaal, kunnen de werknemers zelf iets uitzoeken.
Die cadeaubon is echter toch iets ánders dan het kerstpakket. Ik stond daar nooit zo bij stil, maar gisterochtend kwam een blije man aan het woord. Zijn groothandel stelde de kerstpakketten samen en hij stond in een hal tussen de kartonnen dozen (met gezellige opdrukken). Ja, die cadeaubonnen snapte hij wel, maar de kerstpakketten zorgden voor `beleving’. Een woord dat zelden veel goeds voorspelt, `beleving’, dus ik spitste de oren. Hoezo beleving? Nou, het kerstpakket kwam op tafel, dus vol mooie producten, zoals lekkere rookworstjes en soep en “dat is voor papa, dat voor mama en dat voor de kinderen. Dát is beleving!” Dat zei hij echt. In 2018. In Nederland.