Spanning

Gisteravond begon op televisie het negende seizoen van het programma We zijn er bijna. Negen seizoenen! En ik heb het nog nooit gezien! Ik zeg niet dat ik er nog nooit van gehoord heb, want dat heb ik wel. Soms praat er iemand uit mijn vriendenkring over, gefascineerd. Ik vraag wat voor een programma dat dan is. Het antwoord is dat er nauwelijks iets gebeurt. Dan spijt het me onmiddellijk dat ik het niet ken. 
Gisteravond keek ik niet vanwege bezigheden buitenshuis, maar volgende week zal ik het zeker doen. Als iemand zegt dat er ergens niets gebeurt, ben ik juist benieuwd naar wat er wel gebeurt, want het is natuurlijk onmogelijk dat er niets gebeurt.
Ik las de afgelopen dagen al een paar artikelen over We zijn er bijna. De presentatrice ken ik, want ze interviewde me al een paar keer in een middagprogramma. Martine van Os. Prettig. 
Iedereen zal We zijn er bijnakennen, maar ik weet nu pas dat het gaat over kamperende oudere mensen en dat dat het is.
Martine van Os loopt er rond en let goed op, want als er toch iets gebeurt terwijl het lijkt alsof er niets gebeurt, wil ze dat niet onopgemerkt laten. Daar komt het op neer, begrijp ik.
Vind ik zéér aantrekkelijk. Het is vast ook rustgevend. Waarom het We zijn er bijnaheet, weet ik nog niet. Ja, ik ken het lied en zing het soms ook, wat jammer is. Ergens bijna zijn is vaak interessanter dan op de bestemming arriveren.
Als ik in de vroege ochtend naar de bakker loop, kan het op straat stil zijn, zo stil dat het net is alsof dat nooit meer verandert en nooit anders is geweest. Ik kom meteen in de ban van een prikkelende spanning. Goed kijken, goed luisteren, de fantasie gemobiliseerd houden en dan weet je niet wat je meemaakt.