Spanning

Nieuwe lente, nieuw geluid: in Frankrijk is servies uitgevonden dat geen lawaai maakt, niet meer klettert. In keukens doen zich gezondheidsproblemen voor, stress en vermoeidheid, gevolg van de felle herrie van borden en schalen die op elkaar gestapeld worden of op de grond aan scherven vallen.
Eind dit jaar komt het servies ook deze kant op, niet alleen voor in restaurantkeukens, voor ons allemaal.
Hoe het kan dat het niet meer klettert, heb ik gelezen en begrepen, maar ik kan het niet reproduceren. Twee lagen, waarvan de onderste een soort rubber is, terwijl je dat niet ziet. Weer citeer ik mijn moeder: “Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, jongen.”
In restaurants vind ik het aangenaam als ik geluiden uit de keuken hoor. Energie en toewijding, geheimzinnige spanning die verwachtingen schept. 
In Frankrijk horen er ook geuren bij en opgewonden geschreeuw, in Nederland is dat minder, andere keukencultuur.
Het nieuwe servies is ook sterker dan de serviezen waarmee we het tot nu toe moesten doen. Als een bord op de grond valt, breekt het in twee stukken. Je bent niet eindeloos met veger en blik in de weer.
Graag moet hier in de woning servies blijven kletteren. Huiselijke muziek.
Pas liet ik een forse stapel vallen. Was na een diner dat er behoorlijk had ingehakt. Ik denk meer dan duizend scherven, verspreid tot in alle uithoeken van de keuken die ook eetkamer is. Eerst dacht ik: gauw weg hier, zien we morgen wel weer. Maar toen zag ik op tegen die momenten: ook de nieuwe dag lag dan misschien wel in scherven.
Gewoon rustig aan het opruimwerk gaan. Kan iets meditatiefs hebben. Totdat er een stem door het verder zo stille huis klinkt: “Wat ben je toch allemaal aan het doen?”