Specialist

Als je in een polikliniek een afspraak maakt en die in je agenda noteert, krijg je ook nog een briefje waarop die afspraak staat. Waarschijnlijk voor wanneer je vergeet in je agenda te kijken. En een paar dagen van tevoren komt er een sms’je om je op de afspraak te wijzen. Deze gang van zaken vind ik aantrekkelijk. Blijkbaar vergeten we steeds vaker steeds meer. Over een tijdje word je op de dag van de afspraak gewoon opgehaald met een busje. Vanwege een kleine reparatie aan mijn tenniselleboog moest ik me gisteren op de polikliniek Chirurgie melden. Ik keek nog even op het afspraakbriefje. Daarop stond dat ik een specialist in `kleine verrichtingen’ te spreken kreeg. Zoiets luchtte meteen op. Ik vond het ook een prettige aanduiding: kleine verrichtingen. Bleef me ook een beetje achtervolgen en ineens wist ik ook waarom. Ik voelde een diep verlangen ook specialist in kleine verrichtingen te worden, geen medische, want daarvoor heb ik niet gestudeerd, nee, andere, dagelijkse. Koperen bord voor het huis met mijn naam erop en daaronder `Kleine verrichtingen’. Misschien ook spreekuur erbij, want ik kan er natuurlijk niet de hele dag onbeperkt mee bezig zijn, misschien ooit, maar nu nog niet. Waaraan ik precies denk, weet ik ook nog niet, want ik moet het allemaal nog uitwerken. Zo ben ik er niet uit of fysiek contact de bedoeling is. Iemand kan bijvoorbeeld vragen: `Wilt u me even strelen?’ Op zich is dat een kleine verrichting, maar ja, waar ligt de grens? Dat kan ik me ook afvragen als iemand zich meldt die graag een potje wil toepen. Kleine verrichting. Maar daarna: `Kunnen we niet nóg een potje doen?’ Voor je het weet, zit je de hele dag te toepen. Nee, de kleine verrichting heeft een tijdslimiet. Mag niet langer duren dan één minuut. Binnen één minuut kun je veel doen. Kan ook een kleine verrichting zijn: antwoord geven op de vraag wat binnen één minuut mogelijk is.