Speldjes

Eergisteren stond in deze krant een artikel met in de kop de woorden: “Blijven balen heeft geen zin.” Ik knikte voorzichtig en zag toen een foto van de hoogleraar sociale- en cultuurpsychologie van de Nijmeegse Radboud Universiteit, Ap Dijksterhuis, die de geluksprofessor wordt genoemd. Telkens wanneer ik dat noteer, bevangt me lichte jaloezie, want dat wil ik ook zijn, geluksprofessor. Er staat een foto van de professor bij, ons ferm toelachend boven een tafelvoetbalspel dat met bladeren is gevuld, mooi beeld, zeker voor een herfstgevoelig persoon als ik. 
Dacht dat het woord ‘balen’ wat was weggezakt in het zand van de tijd, maar prima om het weer eens te zien. Wat mij betreft zijn het uitdrukkingen van lang geleden: “Ik baal als een stier” of, nog onbegrijpelijker “Ik baal als een stekker”. 
We zitten in een `minilockdown’ en moeten daar goed mee omgaan, vindt de geluksprofessor, en ik ook. Hij zegt onder meer: “Blijf ontspannen. Dat heeft iedereen nodig om goed te functioneren.” Als iemand tegen me zegt dat ik ontspannen moet zijn, waar ik het hartstikke mee eens ben, ga ik meteen nadenken: hoe moet dat ook alweer? Ben vaak ontspannen, maar dat is dan geen gebeurtenis die ik productief analyseer.
De geluksprofessor komt met tips. Bijvoorbeeld tijd in een nieuwe hobby steken. Zou ik zó graag willen, maar ik heb niet eens een oude hobby. Ja, toen ik 8 was, suikerzakjes, jaar later speldjes, zo ver weg dat ik me niet herinner hoe het zat met de vreugde die ik eraan beleefde. Ik kijk om me heen. Er liggen nogal wat vulpennen op mijn bureau. Zou dat een hobby zijn? Vulpennen? Maar ja, dan wil ik met iedere vulpen aan het werk. Is er weer tijdgebrek. Weg ontspanning. Balen.