Spelen

Soms hoor je iets met een half oor. Ik had dat eergisteren tijdens het journaal van 8 uur. Het ging over stress bij peuters en kleuters. Daarvan was wel degelijk sprake en we moesten dat niet onderschatten. Ik was nogal gespannen met iets anders bezig, maar merkte wel dat het ook helemaal niet in me opkwam het te onderschatten, maar uiteraard vroeg ik me ook af hoe het met mij zat in die leeftijdsfase, niet om alle aandacht naar mezelf te trekken, als ex-peuter en ex-kleuter, maar om me te kunnen verplaatsen in de problematiek. Ik weet trouwens nog steeds niet wanneer je van baby peuter wordt en vervolgens kleuter. 
Mijn herinneringen gaan naar vrij vroeg terug, maar hoe het mijn stress zat, staat me niet zo bij. Misschien bestond er toen nog geen stress. Ja, het zal er best geweest zijn, maar er was geen woord voor. Volgens mij wist ook niemand waarover je het had als je zei dat je een burn-out had, zeker niet wanneer je er als kleuter mee kwam. Het zijn begrippen van later, toen de tijd ons toestond meer van onszelf te leren begrijpen.
Ik voel me nog steeds een bevoorrecht mens omdat mijn peuter- en kleuterjaren hoofdzakelijk erg gelukkig waren, maar toch moet er stress zijn geweest, want die was en is er altijd. Die hoort bij de uitdagingen en grillen van het leven. Stel dat ik er alsnog met een psychiater over aan de praat ga, waarover heb ik het dan? Ineens word ik een beetje nerveus omdat ik het niet meer weet. Ja, ik was niet zo’n buitenspelertje. Ja, ik stapte niet graag in een zandbak, zeker niet wanneer iemand zei dat ik daar `leuk’ moest gaan spelen. Dat vele zand benauwde me behoorlijk. Heb ik nog steeds als in een zandbak zie. Loop ik snel door!