Spelletjes

Tijdens mijn schooltijd vond ik de zomervakantie in mijn jonge leven de langste periode die ik me maar kon voorstellen. Niet dat ik er bezwaar tegen had, maar ik genoot meer van de wat kortere vakanties. Kwam doordat de afbakening duidelijker was. De Kerstvakantie, de mooiste vakantie, duurde maar twee weken, maar aan het begin ervan leek het einde van die twee weken op een andere tijd, ook omdat er dan een heel nieuw jaar was.
Ver weg in de zomervakantie besefte ik ineens dat die nog maar twee weken duurde, dus even lang als de Kerstvakantie, maar ik ging met die twee weken toch ánders om. Ik heb het nu over de middelbare school.
Het mooie vond ik de nieuwe boeken, het kaftpapier en de geur ervan, nieuwe pennen en schriften. Er hing een schaduw overheen: over twee weken waren de eerste dagen van een nieuw schooljaar, nog best te doen want er deden zich onverwachte gebeurtenissen voor, zoals de kennismaking met onbekende leraren. Maar kort daarna was het schooljaar toch een blok aan je been, een eindeloze reeks verplichtingen. Inclusief huiswerk maakte je meer uren dan een niet-leerplichtige met een gewone werkdag.
Nu de zomervakanties afgelopen zijn of bijna, dwaal ik door die herinneringen.
Een belangrijk moment was de eerste notitie die je in je agenda maakte. Daarmee ving alles meedogenloos aan. Op sommige scholen bestaat die niet meer. Leerlingen doen veel via de smartphone. Waarschijnlijk weten ze niet of ze dat jammer vinden. Ik wel, maar heb geen recht van spreken. Ze kunnen niet meer zonder, lees ik, wat me niet verbaast. Ze leren ook van alles door spelletjes te doen op die smartphone. Ook daarom moeten leraren meer geld krijgen! Omdat ze zich moeten inhouden.