Spijtgeval

Ben twee dagen in terug in het land en merk dat het vaak over `sorry’ gaat. Natuurlijk heb ik het nieuws gevolgd en weet dat onze premier `sorry’ heeft gezegd, maar dat waaide aan me voorbij. Had ik misschien moeten voorkomen, want telkens als het over `sorry’ gaat, heb ik het gevoel dat ik iets mis, dat het niet alleen het `sorry’ van de heer Rutte is.
Langzamerhand heb ik geleerd niet al te vaak `sorry’ te zeggen, behalve als iets me echt spijt. Ik begon me nogal te ergeren aan mezelf. Zat ik bijvoorbeeld in een café aan een tafeltje de krant te lezen, ging naar de wc en bij terugkomst zag ik dat daar iemand anders zat. Kun je wel zeggen `opgestaan plaats vergaan’, maar we zitten niet meer op de kleuterschool. Bovendien lag mijn krant daar en stond er een kopje espresso. Zeg ik dus `Sorry, maar ik zat hier’. Wat bedoel ik? Het spijt me dat ik daar zat en nu niet meer? Nee. Het spijt me dat u nu daar zit? Misschien, over dat spijtgeval kunnen we discussiëren. Of: het spijt me dat ik moet zeggen dat ik daar zat, want dat betekent volgens mij dat u nu opstaat en elders een plaatsje zoekt. Wat is de kwaliteit van mijn `sorry’?
Ook een erge `sorry’ is: `Sorry, maar ik ben het niet met je eens.’ Was ik er het graag wél mee eens geweest? Nee. Liever niet. Voor zo’n mening zou ik me schamen. Wil ik zeggen dat het me spijt dat ik een afwijkende mening heb. Nee. Betreur ik het dat ik tijdverlies veroorzaak door het ergens niet mee eens te zijn? Nee, want dat is niet mijn schuld.
Kijk, dat dacht ik dus telkens na mijn `sorry’ en dan maak je je leven niet makkelijker. Vandaar dus dat ik me voor een `sorry’ afvraag of iets me echt spijt. Ook een beetje gedoe, maar het moet wennen.