Spits

Eén keer overkwam het me bijna: dat ik in Barneveld in de trein wilde stappen, maar dat dat eigenlijk niet kon, omdat die trein te vol was. Hoe het toch lukte, weet ik niet meer, maar het lukte. Wel dacht ik: stel dat je weg wilt uit Barneveld en het kan niet. Ja, een latere trein, maar soms kan je daar niet op wachten. Ik bedoel dit allemaal niet ten nadele van Barneveld, ik stel het me alleen maar voor. Begrijp dat het altijd een probleem is op werkdagen. Althans tijdens de spits. Gedeputeerde Conny Bieze adviseert reizigers dan ook niet tijdens de spits te reizen, maar dat is typisch zo’n advies waarin je nogal verdwaalt wanneer je naar je werk moet. Ik sta vaker in een veel te volle trein, niet alleen op de kippenlijn zoals het traject door Barneveld en Ede heette en sinds een jaar of acht Valleilijn (zo’n deftige naam helpt niet echt), maar ook verder in het land. Soms in het gangpad, zodat je goed zicht hebt op de passagiers die wel kunnen zitten, ook vaak in de ruimte die het balkon wordt genoemd, een aanduiding die uitzicht suggereert, maar dat heb je juist niet. Je hangt stevig tussen medemensen geklemd en je voelt anders dan elders dat je meedoet aan een samenleving. Je bevindt je in een breed aanbod van lichaamsgeuren, gezichtsuitdrukkingen en telefoongesprekken.  Soms moet je erg je best doen daar zo min mogelijk van te vinden, maar dat valt niet mee. Wat zou helpen? Ja, langere treinen, maar dat gaat blijkbaar niet. Kan samenzang deze gang van zaken verlichten? Maar ja, wat voor repertoire?