Sprongetje

Nogal haastig fiets ik voorbij de winkel vol Oude Dingen. De eigenaar zit voor de open deur ontspannen in de ochtendzon. Hij drinkt een pijpje bier. Het tafereel ziet er pico bello uit.
Ik voel lichte jaloezie, een dunne stemming waarin zich de vraag mengt waarom ik dat nooit doe, lekker in de ochtendzon een pijpje bier drinken. Waarom vind ik het vroeg voor zoiets?
Als ik bij de hoek ben besef ik dat ik niet alleen de eigenaar zag, maar ook wat er naast de deur stond. 
Ding van lang geleden, een glazen bak waarin een stuk of tien aapjes gaan musiceren als je een klein bedrag in de gleuf aan de voorkant hebben laten glijden. Ik weet zelfs het woord ervoor: bimbobox. Ook: aapjeskast.
In mijn kindertijd stond de bimbobox in V&D, in de ruimte tussen de trappen naar de eerste verdieping. Je moest er een dubbeltje in doen en dan gingen de aapjes los. In mijn herinnering was het Zuid-Amerikaanse feestmuziek. Ja vast, want sommige aapjes hadden een sombrero op. Ik kon er gefascineerd naar staan kijken en luisteren.
Even aarzel ik: mijn haast negeren en naar de winkel fietsen, vragen hoe duur de aapjeskast is? Ik besluit die vraag tot de terugweg te bewaren. Past in mijn gedachtegang bij dat soort kwesties: als de box weg is, moet het zo zijn. Zo niet, dan moet ik er serieus werk van maken.
 “Ik had hem wel vijf keer kunnen verkopen,” zegt de eigenaar later, met weer een pijpje bier. “Nog geen uur heeft die hier gestaan.”
Jaren geleden kocht ik op een rommelmarkt in Rome een aapje uit zo’n box, groene muts op, met bekkens. Staat naast mijn bureau. Als ik daar een sprongetje maak, slaat hij die bekkens soms zacht tegen elkaar. Echt waar. Doe ik steeds minder vaak, sprongetje maken.