Spullen

Natuurlijk zal er binnenkort gezegd worden dat we ons van onze beste kant laten zien. Wij Nederlanders dus. Het Rode Kruis opent Welkom Winkels op plaatsen waar asielzoekers tijdelijk gehuisvest worden. Daar brengen wij dus gul spullen heen. Zijn we beter in dan in het geven van geld. Aan dat laatste heeft iedereen meer. Het gironummer is 6868. Maar goed, als we het toch vooral met spullen willen doen, moeten we wel op kwaliteit letten. Het zijn niet de asielzoekers die dat eisen, maar de hulpverlenende organisaties. Met kwaliteit wordt bedoeld: geen nutteloze rommel die tot nu toe op zolder waardeloos lag te wezen, halfvolle tubes tandpasta, dat soort dingen, en ook alsjeblieft geen knuffels. Als we uiting willen geven aan ons medeleven komen we meteen met knuffels aan.
Ik heb het hier al vaker opgemerkt: er zijn te veel knuffels in Nederland, ook te veel lelijke. Nu kan een lelijk speelgoedbeest in principe op mijn sympathie rekenen, maar die sympathie voel ik graag voor één exemplaar. De beer waarmee ik mijn kindertijd doorbracht (één beer!) verdween tijdens een van de verhuizingen in de jaren zeventig. Halverwege de jaren negentig kocht ik in een warenhuis een aap met beschadigde ogen. Die zat er in een uitverkoop treurig bij en moest mee naar huis. Zoiets is niet leeftijdgebonden, geloof ik. Die aap gaat niet naar een Welkom Winkel, nooit van zijn leven, terwijl ik iedere asielzoeker echt het allerbeste gun. Daarom maak ik dus geld over op 6868, een bedrag dat ik voel, niet een paar euro die makkelijk kan missen. Maar de aap, geen denken aan. Ik houd niet zo van het woord `knuffel’, maar zo ga je niet met een knuffel om. En als je dat wel doet, heb je nooit een echte relatie met de knuffel gehad. Daar gaat het om. Als het met de mensen om je heen niet zo goed lukt, is er altijd nog de knuffel. Die zegt weliswaar niets terug, maar dat zeg je zelf namens de knuffel.