Staafje

Met sommige vragen moeten we ophouden. Sterk voorbeeld: “Hebben we er zin in?” Je staat op het punt iets bijzonders te doen of mee te maken, bent daarom ook op een prettige wijze vaag uit je doen, en dan moet je reageren op: “Hebben we er zin in?”
Bedoeling is dat je antwoord iets olijks heeft, vooral als de steller van de vraag je vragend blijft aankijken, wat niet per se hoeft, want je antwoord is voorspelbaar.
Eergisteren zag ik het televisieprogramma Tussen kunst en kitsch. Als ik thuis ben en daar niet dringend iets anders te doen heb, kijk ik er graag naar. Formule is bekend: je bezit een vaasje of schilderij waarvan je niet weet of het enige waarde heeft en daarmee ga je dan naar de plek waar de uitzending wordt opgenomen, meestal een museum.
Programma is me dierbaar vanwege het commentaar van de deskundigen. Op tafel ligt een zilveren lepeltje met een kettinkje eraan. De deskundige: “Een heel bijzonder object. We moeten terug naar eind zeventiende eeuw, naar Vlissingen. Daar woonde de zilversmid Adriaan Buyskens en die maakte dit soort lepeltjes. Was een huwelijksgeschenk, tenminste als er in de sluiting tussen lepel en kettinkje een staafje zit, een zwepertje. Ja, zo noemen we dat, een zwepertje. Als dat zwepertje er niet in zit, zoals heláás bij uw lepeltje, kon het ook zomaar een cadeau zijn.
Mét het zwepertje had het lepeltje een waarde van 7000 euro. En ja, zonder dat zwepertje moet u denken aan ongeveer 20 euro.
Voor en tijdens de uitzending worden er beelden gemonteerd van uitgelaten mensen die met een plastic zak vol onduidelijk spul het museumterrein op lopen. En daar staat dan interviewer die maar één vraag heeft: “Hebben we er zin in?” 
Zwepertje!