Staat

Regelmatig schrijf ik hier dat we een beetje moeten uitkijken voor het woord `leuk’. We gebruiken het te vaak, het wordt te algemeen, er zit geen zeggingskracht meer in. Ik ben er voor het alleen maar uit te spreken wanneer het gaat om iets wat een zekere amusementswaarde heeft. Een leuke trui heeft dat niet, om maar eens wat te noemen. Het is niet echt belangrijk, maar ik houd nu eenmaal niet van slap taalgebruik. Wil trouwens niet zeggen dat ik geen behoefte heb aan `leuk’.
Woensdagavond keek ik naar het jaaroverzicht van het Journaal, geordend per seizoen en over de presentatie was zinnig nagedacht, ik bedoel dat de staat van het land sterk zichtbaar was. En die stemde niet optimistisch. Niets wat er voorbijkwam, deed dat. 
De jaaroverzichten van voorheen staan me niet helder voor de geest, maar volgens mij was het nog nooit zo grauw. De oorlog, wanhopige mensen die nergens thuis zijn, aanslagen, groeiende armoede, woedende boeren, moord en doodslag, ga zo maar door. Ik zeg niet graag `ga zo maar door’, maar nu kan het niet anders. En ik hoorde mezelf ook zeggen: “Was er nou niets leuks het afgelopen jaar?”
Waar vraag ik dan naar? Grappig strandtafereel, absurd debat in de kamer? Stel dat er niets leuks vertoond kon worden, was er dan geen triomf die de moeite van het herinneren waard was? Vast, kan niets anders, maar er schiet me er geen te binnen. Misschien moet ik het samenvatten met: wat stelde ons gerust?
Het jaar zit er bijna op. Ik ga niet naar oogkleppen zoeken, maar wel naar momenten die licht gaven. Ergens in de wereld, ergens in het land moeten die geweest zijn, ook in je eigen leven, in je directe omgeving. En het daar dan ook even aandachtig over hebben.