Status

Onze gezondheid loopt geen gevaar bij een bezoek aan een lunchroom, begrijp ik. (Even iets anders dan voetbal.) Ik lees over een onderzoek dat verricht naar hygiëne. Misschien zie ik iets over het hoofd, maar het gaat dus vooral over lunchrooms. Mooi woord uit een andere tijd: lunchroom. Althans in mijn beleving. Nooit spreek ik meer in een lunchroom af. Ik passeer er een als ik van station Arnhem naar de winkelstraat loop. De schnitzel is er populair, stel ik vaak vast. Wil ik bij wijze van lunch een schnitzel eten? Volgens mij had een lunchroom in mijn kindertijd nogal een status, maar zeker weten doe ik het niet. Ik geloof dat mijn ouders een lunchroom als een uitje beschouwden. Vaag zie ik in een Nijmeegse herinnering lunchroom Rutex (?) waar onze ouders op zondagmiddag konden dansen, wat de mijne overigens niet deden. Veel herinneringen vertrouw ik, deze niet helemaal. Een ander woord haakt hier op in: snelbuffet. In mijn tweede Nijmeegse buurt was er een om de hoek. Overzichtelijk bedrijf,  slechts vier gerechten: frites, koket, knakworst en slaatje. En uiteraard frisdrank (`een flesje’) en bier. Het was er kil schoon. Van sommige woorden begrijp je niet waarom ze verdwenen zijn. Snelbuffet had mogen blijven. Cafetaria kwam er voor in de plaats. Ook prima, maar snelbuffet heeft meer allure. Lunchroom trouwens ook, toen. Saucijzenbroodje, pasteitje, toast met champignons. Bediening door dames in het zwart met een kanten schortje voor. Als je problemen had , thuis op het werk, kon je ook bij hen terecht.