Status

Geen mooi woord, maar wel sterk: brokkelbrein. Het is van de Vlaamse neuropsychiater Theo Compernolle. Hij was eergisteren in Den Haag om met Kamerleden te praten over het gebruik van de mobiele telefoon door kinderen op school. Hij adviseert strenge regels, niet alleen op school, maar ook thuis. Het mobieltje zit concentratie in de weg. Gevolg: brokkelbrein. Geen verrassende conclusie, maar goed dat die weer wordt geformuleerd. Kan niet vaak genoeg gebeuren.
Maar hoe kunnen kinderen de les gelezen worden door ouders die zelf ook een groot deel van de dag met het ding in de weer zijn? Neuropsychiater Compernolle zegt dat het dus ook voor ouders geldt. Niet te vaak alsjeblieft. Niet nog afhankelijker worden dan je al bent.
Soms denk ik dat ver weg ga van de huid van de tijd als ik er voor de zoveelste keer over begin. Ik merk ook irritatie: daar heb je hem weer!
Ik heb ook dikwijls brokkelbreiners op bezoek. Die leggen het telefoontje gewoon naast het glas wijn dat ik voor hen heb neergezet. Dat zit me al meteen dwars. Waarom moet het op tafel? 
Psychiater Compernolle zegt dat het geen zin heeft het in je jaszak of tas te laten, want dan zit je er toch zo nu en dan aan te denken. Nee: weg! Thuis laten. Moet toch mogelijk zijn. Je komt toch niet op bezoek om ondertussen voor al je familie, vrienden en kennissen bereikbaar te zijn. We moeten die bereikbaarheid écht duchtig gaan relativeren. Begrijp me goed: ik heb het niet over noodsituaties of omstandigheden die alarmerend zouden kunnen worden.
Ik verwijt mezelf dat ik niet gewoon zeg dat ik het liever niet heb dat visite om de paar minuten kijkt of er een bericht is. De status van liever niet is trouwens uiterst zwak!