Steekproef

Als je al een tijdje nogal contactloos leeft, is contactloos betalen in de supermarkt een fluitje van een cent. In de supermarkt hier in de buurt kan het niet anders meer. Daarvoor was contact mogelijk, indien dringend gewenst, maar vanaf het begin van de crisis niet meer. 
Toevallig had ik al geoefend, hoewel ik in principe een voorstander van contact ben, ook al is dat weer niet met iedereen.
Ik ga als een man van de wereld naar het contactloze betaalpunt. Het is niet zo’n drukke supermarkt, dus concentratie is wenselijk, vooral omdat je als contactloos betalend persoon streng wordt gadegeslagen door een mevrouw achter een kleine toonbank waar je in een andere tijd, inmiddels erg lang geleden, vooral voor service terechtkon, mits je een duidelijke hulpvraag had. Niet bij die mevrouw trouwens. Die lijkt speciaal te zijn aangesteld om het contactloos betalingsverkeer in de gaten te houden. Ze heeft een rol keukenpapier in haar hand en op de toonbank staat een forse flacon ontsmettingsmiddel. Sommige baasjes gaan op den duur een beetje op hun hond lijken. Deze vrouw heeft dat met die flacon.
“De tas ook scannen graag!” riep de vrouw toen ze me voor het eerst contactloos zag betalen. Zoiets helpt meteen, want ik scan de plastic reclametas nu iedere keer met een breed gebaar.
Toen ik gisteren op het punt stond te pinnen, rende ze met een apparaatje op me af: “Even een steekproef!” En ze greep fel een blik bonen uit mijn tas waarop ze het apparaatje richtte alsof ze het product wilde doodschieten. Daarna nog een. Toen ging er iets mis met dat apparaatje en moest ik alles uitpakken en opnieuw scannen. 
“Kan gebeuren,” zei ik. Dat zeg ik vaak. Moet ik misschien mee ophouden.