Stem

Het is een boekhandel waar ik niet vaak kom, maar wel graag. Ik loop er een minuut of tien rond, niet op zoek naar iets speciaals, nee, het is wat sommige mensen rondneuzen noemen.
Het is een stille herfstmorgen en die stilte zet zich ook in de boekhandel voort. Aangenaam is dat. Dan hoor ik de deur opengaan en voel meteen dat er onrust binnenkomt. Ik kijk in de richting van de deur en zie een keurige mijnheer, diep in de zestig, met een blauwe jas aan waarover krachtig is nagedacht, rode sjaal om en een blozend gezicht. Hij is of was ergens de baas van en gewend aan ontzag en niet aan tegenspraak. Hoe het zit met de onrust, weet ik nog niet, maar ik heb er in ieder geval geen zin in.
Ik blader door het dagboek van een Engels toneelschrijver, vraag me af of ik het wil kopen en hoor: “Kunt u wat HARDER spreken!”
Ah, de man van zojuist. Hij staat autoritair bij de kassa. De verkoper zegt iets.
De man: “ Nogmaals, kunt u wat HARDER spreken?” Het is net alsof zijn stem een klein parmantig persoontje in hem is dat arrogant over alles heen knettert.
De verkoper zegt luid en duidelijk: “Zijn meeste teksten staan erin, geloof ik.”
De man met de rode sjaal trekt de schouders samen en roept: “De meeste teksten, zegt u? Ik VERSTA u niet goed.”
Raar dat ik denk te weten over wie het gaat en ik heb gelijk, want de man zegt: “Het gaat me om de TEKSTEN. Zijn stem is niet om AAN te horen en zijn muziek is GEEN muziek. Maar ik wil weleens weten wat dat voor TEKSTEN zijn. Ik kan me er NIETS bij voorstellen.”
Heb zin een duit in het zakje te doen, maar voorzie een gedachtewisseling die geknakt doodloopt. Ik verwacht dat de Nobelprijscommissie déze week nog een brief op poten krijgt.