Stemmen

In Rotterdam, in Het Nieuwe Instituut, is een tentoonstelling te zien van doodgewone gebruiksvoorwerpen. Verzamelingen ervan, bijvoorbeeld tientallen fietsbellen of stukken daarvan, platgereden, op straat gevonden. Is het interessant daarnaar te kijken? Ik denk het wel en ga er waarschijnlijk ook heen, ook omdat ik het vaak te doen heb met dingen die nutteloos zijn geworden. Ontdaan van hun dagelijkse omgeving waarin ze een functie hadden, krijgen ze een nieuw leven.
Alles is mooi, het ligt eraan hoe je ernaar kijkt. Wat ik al schreef, het zijn ook dingen die mensen op straat vinden. Toen ik dat las, besefte ik dat het lang geleden is dat ik iets op straat vond wat ik mee naar huis nam. Paar jaar geleden een in- en uitklapbaar tuinstoeltje dat tegen een vuilniszak hing. Telt niet mee, want ik gebruik het nog.
Ik heb het vooral over de dingen waarmee je niets meer kan, maar die toch iets fascinerends hebben.
Terwijl ik daarover mijmer, ben ik even het jongetje dat van school naar huis liep, een jaar of vijf. Een vriendje en ik waren sterk geboeid door de radio – televisie was er nog niet in onze omgeving: dat je in Nijmegen naar de rest van de wereld kon luisteren. Het toestel zag er niet gecompliceerd uit, van wat erin zat hadden we geen idee.
Op straat vonden we een knopje, elektriciteitsdraad, een kapot lampje en ook iets waar je dat lampje in kon draaien. Namen we allemaal mee naar huis en op een dag dachten we dat we genoeg hadden voor een radio. We bevestigden de gevonden dingen op een klein houten kistje. Dat er daarna niets gebeurde, verbaasde ons niet fel, maar we lieten ons niet uit het veld slaan. We werden stemmen die uit de radio kwamen. We waren echt waar.