Stemming

Gisterochtend hoorde ik in een radioprogramma voor de zoveelste keer over `de boze witte man’ spreken en toen besefte ik pas dat ik daar nooit bij stil sta, bij wat de boze witte man precies wil, wat de boze witte man drijft, ja, waarom de boze witte man boos is. En de boze witte man is natuurlijk ook een boze witte vrouw en waarschijnlijk wordt een boze witte vrouw nog bozer omdat ze een boze witte man wordt genoemd. Het kan ook zijn dat het de boze witte vrouw niets kan schelen, omdat ze wel iets anders aan haar hoofd heeft, namelijk boos zijn.
Misschien moet er wel van `de boze witte mens’ gesproken worden, maar dat klinkt weer alsof het een fase is in de evolutie en dat mag uiteraard liever niet zo zijn. Natuurlijk kwam ik ook artikelen tegen waarin het ging over de boze witte man, waarin de gedachten van de boze witte man geanalyseerd werden, maar ik had geen zin daaraan te beginnen. Nu ik schrijf dat ik er geen zin in had, sla ik mijn eigen spijker op de kop: ik heb geen zin in de boze witte man, ook al gaat hij de sfeer van de verkiezingsuitslagen in maart misschien bepalen. Daarover ging het in het radioprogramma gistermorgen.
Ik ken veel witte mannen, zwarte trouwens ook, maar niemand zal zich boos willen noemen. We zijn soms boos, wie niet, maar het is geen permanente stemming. Dat is wat me tegenstaat, dat permanente. Boos als levenshouding, boos als basishumeur. Ik geloof dat er onderhand een stuk of 80 partijen mee gaan doen of mee willen doen aan de verkiezingen. Misschien moet ik ook een partijtje uit de grond stampen, anti-boosheid, anti-zeurcultuur, anti-klaagkanonnen – nu een pakkende naam bedenken en natuurlijk een slogan. Pak de Lach, zoiets.