Sterker

Deze dagen wordt er veel over Jan Wolkers gezegd en geschreven. Gisteren was het tien jaar geleden dat hij overleed – ik ben opgehouden iemand te zijn die dan verbijsterd uitroept: is dat alweer tien jaar geleden?!
Gisteren verscheen het boek dat Onno Blom over hem geschreven met de krachtige Wolkerstitel `Het litteken van de dood’. Toen ik naar de boekwinkel liep om dat boek te kopen, probeerde ik me voor te stellen hoe Wolkers het herfstlicht zou omschrijven. Op weg naar de winkel was ik me zeer van dat licht bewust. Ik voel me er thuis in en krijg er een goed humeur van.
Wolkers kon intens over de herfst schrijven. Terwijl ik daaraan dacht, besefte ik dat ik me lang niet meer in een boek van hem had verdiept. Ja, de dagboeken die na zijn dood verschenen, las ik gretig, omdat hij zo smakelijk over zijn leven kon schrijven. Ook donker wanneer het over ziekte ging, maar vooral smakelijk. Maar ik bedoel nu zijn romans waarvan vooral de eerste zo veel voor me betekend hebben.
Bij een verhuizing, vijf jaar geleden, heb ik duizenden boeken weggedaan, boeken waarvan ik zeker wist dat ik ze nooit meer zou lezen. Er zat ook veel Nederlandse literatuur bij. Het werk van Wolkers bewaarde ik, hoewel ik er rekening mee hield dat ik bij herlezing soms, misschien wel vaak teleurgesteld zou kunnen worden. Waarom? Ik wil het eerlijk gezegd niet weten.
Misschien begin ik er later dit jaar weer aan, tegen de kerstdagen. Ooit las ik in die periode altijd de nieuwe Wolkers, gekregen op pakjesavond of voor mijn verjaardag. Ik had er natuurlijk al in gelezen, maar dat waren vooral passages, `voorfilmpjes’. Iets later ging ik er echt voor zitten. En altijd stond ik sterker op. Levenslustiger.