Steunen

Tegen vijven gisterochtend las ik over de oorlog. Toevallig, ik werd wakker van iets, lawaai op straat, een droom vol raadsels, ik weet het niet, en pakte mijn tablet om te kijken of er nieuws was. Doe ik altijd, maar meestal zoek ik dan naar vrolijk nieuws. Wordt steeds zeldzamer, maar is altijd wel ergens te vinden en het is aangenaam met dat vrolijke nieuws in je hoofd nog een uurtje licht te slapen.
Nu was er uiteraard geen sprake van. Ik was al wakker geworden in een andere wereld. Dat hoorde ik later die ochtend de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Annalena Baerbock, zeggen, nee, niet dat speciaal ik was wakker geworden in een andere wereld, maar heel Europa.
Dacht ik ook die vroege ochtend: wát gaat er nu veranderen met ons? Om maar te zwijgen van Oekraïne. De westerse landen zullen dat land blijven steunen, maar niet meevechten. Wat voor werk kan steun doen? Wat zijn de gevolgen ervan voor onze vanzelfsprekende welvaart?
Even later werd Dick Berlijn geïnterviewd op de radio, oud-Commandant der Strijdkrachten. Hij gaf een solide samenvatting van de ontstane situatie, wat hoort bij de solide persoonlijkheid die hij is. Ja, even wekte hij de indruk dadelijk Poetin te bellen om te zeggen dat het nu als de wiedeweerga afgelopen moest zijn met dat kinderachtige gedonder.
Wanneer mijn bevriende buurman en ik daarna naar de sportclub lopen, hebben we het weer over onze ouders die in de jaren vijftig zichzelf en elkaar iedereen om hen heen beloofden dat het nooit meer oorlog zou worden. Was geen naïviteit, maar kwam voort uit hun geloof in God, redelijkheid en goedheid van de mens. Ze konden zich niet voorstellen dat ze tot een minderheid behoorden. Dat was wel naïef.