Stijl

Aan voetballers die geïnterviewd worden, merk je meteen wie mediatraining hebben gevolgd. Zijn een paar elementaire dingen: niet al tijdens de vraag laten zien dat je al weet wat je gaat antwoorden, de tijd nemen, vaak `kansen creëren’ en `relevant’ zeggen en als de vraag je niet bevalt, een antwoord geven dat weinig met die vraag te maken heeft, terwijl het net lijkt alsof dat wel zo is. `Open kijken’ is ook belangrijk.
Dat je het merkt is eigenlijk niet goed. Een beetje mediatrainer moet ervoor zorgen dat je wat meer sociale vaardigheden etaleert, zonder dat het duidelijk is hoe je dat doet. Stijl werkt niet als je laat zien welke stijlmiddelen je hanteert.
Het kan aandoenlijk zijn als je in de gaten hebt hoe iemand krampachtig aan de mediatraining denkt.
Er zijn ook mensen aan wie mediatraining niet besteed is. Ik vergelijk het met mijn bezoek aan mijn garagehouder, paar weken geleden. Terwijl ik zijn werkplaats binnenreed, zag ik al dat hij mijn auto met gealarmeerde verwondering gadesloeg. Toen ik hem wat wilde vragen, sloeg hij een arm om mijn schouders en leidde me troostrijk naar zijn kantoortje. Hij vroeg of hij wat mocht zeggen. Mocht. Waarom niet? Hij zei: “We moeten er niet meer aan beginnen. Rijd nu maar, dan merken we het wel.”
Ik wilde te berde brengen met welke hulpvraag ik was gekomen, maar hij onderbrak me meteen: “Gewoon maar rijden.”
Ik lees dat minister Faber afgelopen zomer `voor enkele duizenden euro’s’ mediatraining heeft gehad. Als mijn garagehouder het voor het zeggen had gehad, was er minder belastinggeld verloren gegaan. Resultaat: wat beschaafdere jasjes en zo nu en dan een lachje. Waarschijnlijk zijn er meer trainers aan het werk geweest.