Stil

Deze dragen draai ik vaak de muziek van Tom Petty. Maar dat deed ik altijd al. Het meeste van wat hij gemaakt heeft, heb ik. Hij stierf maandag, de dag dat mijn moeder 92 was geworden als ze vorig jaar niet was overleden. Haar verjaardag en de dood van Petty hebben een verbond gesloten. Zo werkt het bij mij zonder dat ik kan uitleggen wát er dan werkt.
Om de dood van Petty kan ik zacht rouwen, wat ik niet heb met Dick Passchier die afgelopen vrijdag stierf, terwijl het vast een erg aardige man was. Aan hem dacht ik nooit meer, ik meende dat hij al lang dood was. Toch denk ik nu wel over hem na, terwijl ik naar de muziek van Tom Petty luister.
Toen hij populair was op de Nederlandse televisie vond ik hem al oubollig, terwijl ik nog jong was, want hij begon in de tweede helft van de jaren zestig. Ik weet niet of hij programma’s presenteerden die ervoor zorgden dat het, zoals dat heette, stil was op straat, maar een beetje stil moet het toch echt geweest zijn. Mijn ouders keken met één oog. Dat zag ik wanneer ik naar mijn kamer vluchtte. Het waren van die goedmoedige wedstrijden waarin teams uit verschillende steden elkaar moesten bevechten op hellingen die met ingezeept plastic bedekt waren. Dat soort amusement. Later kwamen er ook olijke quizjes en zo.
Hij hoorde lang bij de vaderlandse televisie en vertegenwoordigde iets waarmee ik weinig had, maar waarvan ik het toch jammer vind dat het is verdwenen. En dan denk ik vooral aan zijn commentaar bij het jaarlijks defilé voor koningin Juliana. Aan jonge mensen moet ik soms uitleggen wat dat was en ik kan het niet. Beatrix schafte het af, want het was niet modern. Is waar, maar ook een misverstand. Rustgevender kón niet.