Stil

Hier in de buurt zeiden we tegen elkaar: “Ben je er dinsdag?” Antwoord geven was niet eens nodig. Soms vroeg iemand: “Het gaat toch door?” Vreemde vraag is dat, want hoe zou je Dodenherdenking niet door kunnen laten gaan? Maar bedoeld werd de praktische gang van zaken, om het zo maar eens te noemen. Dat we bij elkaar komen op het plein voor de kerk, dat daar een harmonie of fanfare komt spelen, altijd een beetje vals, maar ontzettend goed bedoeld, dat we met ons allen stil zijn en daarna weer stil naar onze huizen gaan om daar ook nog een tijdje min of meer stil te blijven. 
Bijna iedereen is van na de oorlog. Een enkeling niet, steeds minder enkelingen. Veel van hun herinneringen hebben ze bij ons achtergelaten, niet alle, want voor sommige hebben ze in al die jaren steeds maar geen woorden kunnen vinden. Daaraan denken we ook, aan alles wat niet verteld kon worden.
Vorig jaar moest het plein voor de kerk leeg blijven. We zagen elkaar wel voor de ramen staan, kijkend naar de stille straat. Misschien moet dat vanavond ook zo, maar ik verwacht niet dat we ons daaraan houden, ook al komt er geen harmonie of fanfare. Op het plein is het de laatste weken altijd tamelijk vol vrolijke mensen die niet zonder elkaar kunnen, boa’s knijpen een oogje dicht. Toen vorige week woensdag de terrassen eromheen weer opengingen, was het daar een wachtruimte waar iedereen stond te popelen. Waarom zou het vanavond dan verboden gebied zijn? We hebben het nodig om ons van elkaars aanwezigheid bewust te zijn, ook al kijken we elkaar nauwelijks aan, we kijken naar wat lang geleden gebeurde, maar ook helemaal niet lang geleden, omdat niets lang geleden is. Dat stemt ons bedremmeld. Dat delen we.