Stiller

Een woord waarvan ik houd, wintertijd. Ik geloof van alle woorden waar `winter’ in voorkomt, zelfs van winterse buien. Toen ik ooit aan een tijdschrift mijn mooiste woord mocht doorgeven, was dat `sneeuw’. De herfst is mijn seizoen, maar dat is omdat die maanden ons voorbereiden op de winter. In de winter kom ik thuis. Een echte winter bestaat niet meer, die keert over een jaar of twintig weer terug, maar die echte winter zit wel in mijn hoofd, om het zo maar eens te zeggen. Ik vind alles wat stiller en helderder om me heen. Zoiets is het. Wel raar dat ik er pas zaterdag bij stilstond dat het zover was. Uiteraard moest ik net als ieder jaar even nadenken: wat doe ik met de klok? Gelukkig stond in een paar kranten een duidelijk tekeningetje afgedrukt. Midden in de nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker met het volle besef dat we een uur extra hadden gekregen. Van wie eigenlijk? Ja, van de mensen die zich met de tijd bemoeien, hoge autoriteiten – ik ken ze niet, ik ken zelfs niemand die ze kent, maar ze moeten bestaan, ze moeten ergens een kantoor hebben. Een uur is niet niks. Veel belangrijke beslissingen in mijn leven nam ik in kortere tijd. Ik sprak zaterdag iemand die zei dat het zo lekker was een uur extra te kunnen slapen. Midden in de nacht vond ik dat ineens zonde van de tijd. Krijg ik een uur extra en dan doe ik er niets mee. Ik kreeg zin iets te ondernemen wat ik niet gedaan zou hebben als dat uur er niet was. Hoe dan ook nuttig het bed te verlaten, hoewel je daar natuurlijk ook van alles kunt bedenken. Een actieve houding leek me echter het beste. Ik ging op de rand van de tafel in de woonkamer zitten en keek naar buiten waar niets te zien was, behalve de nacht waarin zich even niets bewoog. En ineens vond ik dat ik dat ook maar eens moest doen, even niet bewegen, ook mijn gedachten niet laten bewegen. Winterklaar worden. Weer zo’n topwoord: winterklaar.