Stiller

Wat zeggen we vanavond tegen elkaar, als we hardop hebben meegeteld met de laatste seconden van dit ontregelende jaar? “Het is toch ánders”? Zoiets? Of: “Volgend jaar beter”? Kussen we? Of blijven we beetje schuchter tegenover elkaar staan, niet wetend wat we met onze handen en woorden moeten doen?
Wat kúnnen we voor twaalf uur zeggen? Ja, elkaar vragen een top 3 te maken van gebeurtenissen waarover we het graag hebben. Is uitstekend voor ons humeur en optimisme. Kleine of grote gebeurtenissen, maakt niet uit. Daar voor vanavond al aan denken, wachtend voor de oliebollenkraam. En die top 3 dan al niet voor je kunnen houden.
Gisterochtend zag ik een vader die zijn dochter leerde fietsen. Ik hoorde dat het een eigenzinnig meisje was en dat die vader om die eigenzinnigheid moest lachen. “Je mag best alleen, hoor,” riep hij. En dat deed ze, ze ging even op eigen houtje, meter of tien, misschien nog iets verder. Toen keek ze om, grappig hulpeloos, want ze kwam in de buurt van een zijstraat en wist niet wat ze daar kon verwachten, wat ik ook nooit weet. De vader rende met gespreide armen naar haar toe. Hij mocht haar daarna helpen verder te fietsen. 
Ik kon niet ophouden naar het tafereel te kijken, niet alleen omdat ik natuurlijk weer even die jongen was die het ook moest leren, ook van mijn vader, een zonovergoten namiddag in Nijmegen-Oost. Ook omdat het zo te maken heeft met de nieuwe dagen waarnaar we op weg zijn, de ruimte die we willen veroveren, graag in ons eentje, maar beetje hulp mag ook best. En als het even kan, erbij lachen, in ieder geval glimlachen.
Het is stiller dan anders na middernacht. Hoop ik. In ieder geval thuis. In iedere stilte begint veel te gebeuren.