Stilletjes

Als ik in mijn kindertijd iets niet mocht, verzette ik me daartegen. Uiteraard, want dat doe je als kind, ook omdat er nog niet zo veel is om je tegen te verzetten. Ik geloof niet dat mijn ouders érg streng waren en als ik iets niet mocht, legden ze uit waarom. Altijd dacht ik: als het eenmaal later is, zorg ik ervoor dat ik álles mag. Is niet helemaal gelukt en wat ik vooral merk is dat het kind in mij niet helemaal verdwenen is. Integendeel. Heeft voor- en nadelen.
Waar ik niet bij stilstond was dat de overheid bezorgd is over de intocht van Sinterklaas. Gaat niet over groepen woedende mensen die aan de stadsgrenzen klaarstaan om de feestelijkheden te verstoren, nee, de sinterklaasliedjes: die mogen niet gezongen worden. Is ook niet handig om die door luidsprekers over de straten te laten klinken, want zouden kinderen best eens mee kunnen gaan zingen. Dan moeten handhavers ingrijpen, zingende kinderen zijn er gloeiend bij.
Ik probeer me een voorstelling van de intocht te maken: kinderen met hun ouders (als ze tenminste tot één huishouden behoren) op anderhalve meter van elkaar. En dan Sinterklaas en zijn medewerkers die binnen een mum van tijd gepasseerd zijn. Dat alles in min of meer doodse stilte. Zou ik als kind denken: ik wil zingen, dus ik zing?
Bijvoorbeeld Zachtjes gaan de paardenvoetjes. Is dat mijn verzet? Helpt dat verzet me?
Misschien moet er geen intocht zijn, maar half november een persconferentie van de premier die zegt dat hij een verrassing heeft en dan komt niet Hugo, maar Sinterklaas op die plek. “Sinterklaas is heel stilletjes in het land aangekomen,” legt de premier uit. “Want de boot is stuk.” Smoesje van niks, maar maakt niet uit, hij is er.