Stilte

Op de vloer naast mijn bureau staat een stapel die de laatste weken sterk is gegroeid, en nog steeds hoger wordt. Dat zijn tijdschriften en artikelen uit kranten die allemaal de Summer of Love behandelen, vijftig jaar geleden dus. Dat soort mijlpalen hebben we nodig om ons leven te kunnen overzien, in dit geval dus wel als je de Summer of Love hebt meegemaakt.
Ik deed dat van grote afstand, terwijl ik het gevoel had dat er iets belangrijks in mijn leven begon. Ik was 14. Pas als het jaar bijna om was, zou ik 15 worden, dus veel te jong om actief aan de Summer of Love mee te doen. Ja, ik blijf de Engelse aanduiding maar gebruiken, omdat het een zomer was die veel delen van de wereld met elkaar verbond.
Ik luisterde vooral naar de muziek die bij de zomer hoorde. Aan het begin ervan had ik Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band gekocht, mijn eerste elpee, die me niet zo verpletterde als de meeste mensen, wat komt omdat ik me er te veel van had voorgesteld. Er was natuurlijk meer muziek, die ik allemaal niet kon kopen, maar een klasgenoot had een bandrecorder en daarmee nam hij van alles op van de radio. We zaten soms uren te luisteren en zeiden weinig. We keken naar buiten, waar het inderdaad zomer was, een zomer in Nijmegen waarin veel zware, slepende stilte zat, en met die stilte wilden we niets te maken hebben.
Ver van ons vandaan gebeurde het allemaal. Wat dat precies was, wisten we ook niet. We hadden foto’s gezien, mensen die lichte bewegingen maakten en met bloemen zwaaiden en schaterend naar de hemel keken. De wereld was aan het veranderen, wij zouden wat later instappen, maar dát het zou gebeuren, stond vast. Die weergaloze zekerheid luchtte onbeschrijflijk op.