Stilte

Een beroemd boek is De kracht van het nu van Eckhart Tolle. Ik heb het niet gelezen, zal het waarschijnlijk ook niet doen en kan er dus niet over oordelen. Het gaat, geloof ik, over hoe je met je innerlijk moet omgaan, dat je iets moet doen aan de verwarrende dynamiek van al je duizenden gedachten. Ongetwijfeld vat ik het nu te kort door de bocht samen. Veel mensen hebben er baat bij en dat is natuurlijk uitstekend.
Waarom ik me niet met dat soort boeken bezighoud, weet ik niet. Slap om te zeggen dat ik er geen zin in heb, maar daar komt het wel op neer. Waarom geen zin? Misschien bang voor irritatie om open deuren, om adviezen die ik zelf ook wel kan bedenken, als ik daar de tijd voor neem. Kan best dat Tolle schrijft dat het een groot probleem is dat ik daar geen tijd voor vrijmaak, dat het beter me gaat als ik dat wel doe. 
Die Tolle was pas in Nederland en gaf een lezing in het Rotterdamse Ahoy. Uitverkocht. 
In Trouw zag ik er een verslag over. Lukte me niet het geconcentreerd te lezen omdat het allemaal niet mijn kopje thee is. Toch bleef ik haken aan wat hij zegt over stilte. Dat we daar bang voor zijn. Ongetwijfeld zal hij beweren dat we die angst moeten leren bezweren en dat zou ik ook kunnen zeggen, want ik ben een groot voorstander van stilte en dan heb ik het nu niet over de stilte in de vrije natuur of op de vroege ochtend in een stad die nog niet wakker is. Nee, de stilte wanneer mensen bij elkaar zijn.
Bijvoorbeeld stil zijn om een gedachte alle ruimte te geven. Of een mening te formuleren die er niet alleen maar is om mening te zijn. Het zegt veel over de relatie tussen mensen als ze in elkaars gezelschap stil kunnen zijn. Of Tolle dat ook vindt, geen idee.