Stoep

Soms is dubbelop niet overbodig. Ik bedoel: een dreun is altijd fors, daarom heet het een dreun, maar het kan zijn dat die dreun zo’n heftige uitstraling heeft dat je best `forse dreun’ mag zeggen: Vierdaagse gaat niet door.
Al ruim veertig jaar ben ik uit Nijmegen weg, maar de stad zit nog vol in mijn hart. Vaak is het zo dat wanneer ik `Nijmegen’ lees, in een krant of tijdschrift, of de naam hoor, ik meteen iets voor me zie waardoor ik voel waarom de stad in mijn hart zit. Meteen loop ik in de ochtendzon langs de rivier en zie ik de brug of zit ik te dagdromen op een bank in het Kronenburgerpark. Dit zijn voor de hand liggende beelden, het kan ook een smalle straat zijn in de buurt van het ouderlijk huis, mijn moeder heeft me bij de hand, we zijn op weg naar een vrolijke bakker.
Gisteren was er een vroege ochtend in de Vierdaagseweek in mijn gedachten. Op de stoep staan om de eerste wandelaars te zien. Zwaaien. Lachen.
Ik liep nooit mee, was het wel een keer of tien van plan, misschien nog wel vaag terwijl ik weet dat ik het niet zal doen (gehavende knie), maar het is prettig zo’n plan te koesteren.
Ik bleef een beetje hangen in die vroege ochtend in de Vierdaagseweek, toen ik op de radio een psycholoog hoorde die hoog klonk. Hij was verontwaardigd over de maatregelen van het kabinet en vond dat het volk in opstand moest komen, het was geen grapje, het was echt mooi geweest. De interviewster wist niet goed raad met hem.
Niemand, denk ik. En ik was weer in Nijmegen en ik hoorde die typisch Nijmeegse woorden: leg niet te nuile – en die dan uitgesproken met van die slepende, dunne verontwaardiging. De stad likt haar wonden: volgend jaar beter, een weergaloze Vierdaagse.