Stoer

Bericht dat grauwe ergernis veroorzaakt: veel scholen stoppen met klassenfoto’s. Komt door de privacywet. Ouders moeten toestemming geven. Er moeten dus eerst formulieren ingevuld worden. Formulieren! Soms wel zeven A4-tjes. 
Een schoolhoofd zegt dat een razende vader 30.000 euro schadevergoeding eiste. Ik ben zo benieuwd waarom. Wíe maakt mensen als die vader wát wijs? Welke belangen en zorgen woeden hier?
Er zijn dus ouders die helemaal geen bezwaar hebben, maar de administratieve rompslomp ontmoedigt scholen de fotograaf te bellen.
Als ik fotograaf was, sprong ik meteen in het gat in de markt en bood ik leerlingen zonder problematische ouders aan gewoon in mijn studio te poseren. Dus buiten de school om, waardoor die school niets te verwijten valt.
Klassenfoto’s zijn geweldige documenten voor later. De mijne zijn helaas bij een binnenbrand in rook opgegaan, maar ik had er dertien, zes van de lagere school, zeven van de middelbare (één keer blijven zitten). Die brand ging ruim twintig jaar geleden tekeer en lange tijd daarna dacht ik bijna dagelijks aan veel van wat ik was kwijtgeraakt, waaronder al mijn foto’s tot dan toe. Ik leerde mezelf die foto’s te herinneren. Kan ik soms lang mee bezig zijn. Misschien loop ik anders door mijn leven dan wanneer die foto’s voor me op tafel liggen.
Bij een vriend, ook klasgenoot van toen, zaten we laatst naar klassenfoto’s van de middelbare school te kijken, vooral die van het laatste jaar, een ordelijk opgesteld groepje jongens (jongensschool), net voorbij het kookpunt van de puberteit. We stonden al met een voet in een ander leven, beetje stoer keken we naar een toekomst waarvan we geen idee hadden, vertederende zelfverzekerdheid.