Stof

“Ja, sorry hoor, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.” Iedereen zal deze woorden kennen. Misschien zeg je die soms. Of zegt iemand anders ze tegen je. Meestal is er iets gebeurd wat misschien niet had moeten gebeuren. Excuses zijn nuttig en gewenst. En dan komt het dus: “Ja, sorry hoor, maar zo zit ik nu eenmaal ik elkaar.”
We zeggen dan nooit: “Vertel daar dan eens iets over.” Vind ik nogal wat, weten hoe je in elkaar zit. Ik weet dat maar een heel klein beetje, iedere dag iets meer, maar dat gaat niet zomaar. Door schade en schande word je wijs, luidt het gezegde. Hoeveel schade en schande heb je nodig om zo wijs te zijn dat je jezelf redelijk begrijpt?
Dit houdt me vaak bezig. Deze week bijvoorbeeld toen staatssecretaris Broekers-Knol diep door het stof moest. Als het over de Nederlandse politiek gaat, vind ik dat altijd grappig getypeerd: diep door het stof gaan. Als iemand die gang heeft gemaakt, zie je daar daarna nooit iets van. Je zou er toch bestoft van uit gaan zien, maar dat is niet zo. Is net als wanneer James Bond enorm heeft gevochten met een schurk, tafels zijn door midden gegaan, glazen kasten aan scherven, ga zo maar door, en als die schurk buiten bewustzijn is geraakt, trekt James monter zijn stropdas recht, en klaar, alsof er niets is gebeurd.
Mevrouw Broekers-Knol had iets doms gezegd over Afghaanse vluchtelingen, iets wat je niet zou zeggen als je met een groot hart over hun lot had nagedacht. Dat laatste is niet het sterkste punt van mevrouw Broekers-Knol. (Wanneer ze in beeld komt, spreek ik haar naam altijd hardop uit.) Door het stof kruipend zei ze dat ze het betreurde. Dat was het min of meer. Vertel eens iets over die treurnis, denk ik dan. Dat helpt.